Opowieść o Aminie

W pewnej wiosce, gdzie ziemia była czerwona, a powietrze pachniało przyprawami, żyła kobieta o imieniu Amina, znana z głębokiej wiary.

Amina codziennie modliła się pod baobabem do starego Boga, który od wieków strzegł jej masajskiej wioski. Była znana jako bogobojna, ale i ślepo zapatrzona w czubek własnego nosa – zarówno w sensie fizycznym, jak i duchowym skupiała się zawsze na samej sobie. Wierzyła, że Bóg osobiście się nią zaopiekuje, bez względu na to, co się stanie, gdy będzie taka potrzeba.

Przestrzegała zasad, była wierna plemiennym tradycjom. Chociaż inni nie zawsze mieli o niej najlepsze zdanie, sama o sobie myślała w samych superlatywach.

Pewnego dnia nad wioskę nadciągnęła potężna burza. Rzeki nagle wystąpiły z brzegów, a woda zaczęła zalewać wioskę. Ludzie w popłochu pakowali dobytek, szukali schronienia. Amina jednak spokojnie siedziała w swoim skromnym domu, modląc się do Boga, przekonana, że On jej nie opuści.

Woda zaczęła sięgać już progów jej domu, kiedy młoda dziewczyna, która przechodziła obok, zawołała: “Amina, musisz uciekać! Wielka woda nadchodzi!” – krzyczała. Amina uśmiechnęła się i odparła: “Nie muszę, Bóg mnie uratuje.” Dziewczyna, widząc, że nie przekona Aminy, pobiegła dalej.

Kiedy woda zaczęła wlewać się do wnętrza domu, Amina schroniła się w koronie starego Baobabu. Przed kolejną falą przypłynęła łódź z sąsiadami. W łodzi było tylko jedno wolne miejsce, jakby było dla niej. “Amino, wsiadaj szybko, zabierzemy cię w bezpieczne miejsce!” – wołali z oddali. Amina znów uśmiechnęła się spokojnie: – “Nie potrzeba, Bóg mnie uratuje.”

Sąsiedzi popatrzyli na nią z troską i politowanie, ale nie chcąc zostawiać swoich rodzin, odpłynęli, pozostawiając Aminę zupełnie samą. Pod Baobabem pojawiły się nagle głodne krokodyle.

Woda podchodziła coraz wyżej. Amina wspięła się na szczyt Baobabu, wciąż modląc się i czekając na Boskie wybawienie.

W końcu przypłynęła większa łódź, tym razem z mieszkańcami innej wioski, która również została zalana. “Amino, to już ostatni moment! Wsiadaj do nas, zanim woda pochłonie wszystko!” – krzyczeli z niepokojem. Ale Amina była niewzruszona. “Nie martwcie się o mnie, Bóg mnie uratuje!” – odpowiedziała im z przekonaniem.

Woda w końcu przykryła cały teren w tym czubek Baobabu, a Amina utonęła.

Trafiła przed oblicze Boga. Pełna żalu i pretensji, powiedziała: “Dlaczego mnie nie ratowałeś, Panie? Całe życie w Ciebie wierzyłam, ufałam, że mnie ocalisz!”

Bóg spojrzał na nią z ciepłym uśmiechem i powiedział: “Amino, wysłałem po ciebie młodą dziewczynę, sąsiadów w łodzi i potem drugą łódź z innej wioski. Krokodyle, żeby cię wystraszyły, a ty nie chciałaś ich pomocy. To oni byli moim ratunkiem, ale ty ich nie dostrzegłaś.”

Czasem pomoc przychodzi w najbardziej zwyczajnych formach.

Czasami my ludzie jesteśmy ślepi na znaki, i czekamy na cuda, które już są przed naszymi oczami.

Patrzymy, lecz nie widzimy. Słyszymy, lecz nie słuchamy. Mówimy, ale nikt nas nie rozumie.

Wielka powódź zaczyna się od pierwszej kropli, wielki pożar od iskry. To, czy dostrzeżesz w drugim człowieku Boga, zależy od tego, czy masz Boga w swoim sercu.

Podoba Ci się nasz artykuł?

Kup paczkę wirtualnych cukierków, worek mąki albo krowę (pomożesz odbudować lokalne rolnictwo). Każda zakupiona przez Ciebie wirtualna cegiełka to realna pomoc. To nie tylko gest dobrej woli, ale realne wsparcie dla lokalnych społeczności.

W naszym sklepie masz szansę zrobić różnicę – każdy wirtualny produkt, który wybierzesz, pomaga nam dostarczać narzędzia, wiedzę i zasoby tym, którzy ich najbardziej potrzebują. A jeżeli chcesz do nas przyjechać, poznać nas!

Zapraszamy! Pomożemy Ci wszystko zorganizować, przyjechać na wakacje albo z nami pomieszkać. W kupie raźniej!

Daj wędkę, nie rybę. Daj narzędzia, ułatwiaj, pomagaj i bądź z nami w tej wspólnej misji budowania lepszego świata. Razem możemy więcej. Siła tkwi w jedności.