Wywiad z założycielem Royal Steward

Afryka mogłaby być samowystarczalna, ale kto zawsze trzyma rękę na pulsie – oczywiście nie dla dobra Afrykańczyków? Za każdą marką stoją ludzie, a kto stoi za Royal Steward?

P: Cześć, na początek opowiedz nam, kim jest założyciel Royal Steward?

R: Jumbo! Hmm, wiesz, to trochę jak z pytaniem: „Kim jesteś?”. Niby proste, ale jak odpowiedzieć? Ja to ja, założyłem Royal Steward, bo widziałem, że w tej branży brakuje… no, delikatnie mówiąc, zasad. Ale przede wszystkim za każdą marką stoją ludzie. U nas to nie wyjątek. Budujemy coś razem – ja, moi współpracownicy, nasi inwestorzy i klienci. Ten wywiad powinien być ze wszystkimi, nie tylko ze mną.

P: No dobra, ale dlaczego chcesz pozostać anonimowy?

R: Anonimowość, a bardziej prywatność, to dziś luksus, wiesz? Wiele osób dąży do pochwał, komentarzy, pokazuje więcej niż powinno pokazywać. To pochwała hipokryzji. Jeszcze nie tak dawno temu nie wpuścił byś obcej osoby do domu. Dziś wiele osób pokazuje nawet jak wygląda w bieliźnie i jaką bieliznę nosi. Internet, to również przestrzeń publiczna. Powinniśmy w nim działać odpowiedzialnie, jak dorośli ludzie.

P: To chyba temat na dłuższą dyskusję. Wróćmy do tematu fundacji.

R: Niewielu może sobie na to pozwolić by zachować prywatność i anonimowość w sieci. Nie chodzi o to, że mam coś do ukrycia – moi współpracownicy wiedzą, kim jestem, inwestorzy też. Lokalnie wszyscy mnie tu znają i nikt nie chce zabić (śmiech). Ale prywatność w sieci? To coś, co dziś ma ogromną wartość. Internet bywa bezlitosny, a ja nie chcę, żeby moja twarz była memem, który krąży po sieci, a już kiedyś parę razy była, bo ktoś się dowie że piłem byczą krew z mlekiem, albo jadłem czarną polewkę. I podobno mam memiczną twarz (śmiech).

P: Masz jakieś doświadczenia z hejtem?

R: Byłem nawet na stronie głównej na czołowych portalach z memami wiele lat temu. Mroczne czasy. Pełne bólu, żalu, rozdarcia. Działania celowe, żeby mnie ośmieszyć przyczyniły się do głębokiej depresji, z której wychodziłem latami. Nikt nie myślał o mojej rodzinie. O powodach moich decyzji i o tym, że robiłem dobrą robotę. Po wielu latach pomysłowi twórcy, kłaniają mi się w pas, ale nigdy nie powiedzieli “przepraszam, miałeś rację”. No i w sumie, po co mieszać życie zawodowe z osobistym, którego i tak już mam niewiele a na tej rozpędzonej w galaktyce kuli jesteśmy tylko przez chwilę?

P: A może nadal boisz się hejtu?

R: Hejt? Wiesz, tak jak mówiłem – znam to. Hejt to coś, z czym każdy, kto choć raz się wychylił, musiał się zmierzyć. Szkoda życia, czasu, energii. Obrońców systemu nie brak. Nie brak osób, które dadzą w łapę żeby cię zniszczyć i osób, które w tę łapę chętnie wezmą. Są jak wirus, siejący ferment i zamęt. Próbują cię odciągnąć, wciągnąć w jałową dyskusję, wywołać koperkową aferę, o to kto pobrudził w piaskownicy grabki. Ja już swoje przeszedłem, więc teraz wolę trzymać dystans do toksycznych ludzi. I nie chodzi o strach – raczej o to, że dziś odrobina prywatności to coś, czego się nie kupi za żadne pieniądze. Ludzie zawsze będą gadać, więc niech sobie gadają – tylko nie o mnie, OK? Trzeba mieć po prostu jaja, by pokazać takim “osobnikom”, że nie ma się dla nich czasu, bo są tyle warci co ich opinia.

P: OK, mocno pojechałeś, przejdźmy do tematu, który nas tu zgromadził. Afryka jest biedna?

R: Ooo, zaczynamy od klasyka. Bieda w Afryce to fakt, dlatego tutaj jesteśmy, ale Afryka jako kontynent? Absolutnie nie jest biedna. Ma ogromne zasoby, piękno, kulturę… wspaniałych rdzennych mieszkańców, których zamknięto w obozach na jałowych terenach. Zepchnięto w kąt. Pozbawiono praw. Problemem są struktury, które zostały rozbite przez kolonializm i te same siły, które nadal eksploatują ten region i zbudowały swój własny “żywy” system. Afryka mogłaby być samowystarczalna, ale ktoś zawsze trzyma rękę na pulsie – oczywiście nie dla dobra Afrykańczyków.

P: Czyli sugerujesz, że turyści są winni? Albo inwestorzy?

R: Wszyscy, którzy przyjeżdżają tutaj tylko po to, by brać, a nie dawać, ponoszą jakąś część winy. Walka z lokalnymi tradycjami, z kulturą, która istnieje tu od tysięcy lat, to czysta ignorancja. Ograniczanie edukacji do “pracy w branży turystycznej” również. Rozumiem, że można mieć inne zdanie, ale ja mówię: „Daj coś od siebie”. Możesz przecież pomóc, założyć własną fundację, zainwestować czas i pieniądze w coś, co naprawdę ma sens. A nie przyjeżdżać na tydzień do hotelu, zrobić parę zdjęć i wracać, żeby chwalić się na Instagramie.

P: Afryka Cię zainspirowała?

R: Tak! Nas. Mnie i moją żonę. To miejsce zainspirowało nas do działania. Tu nie ma dyrektyw, tu inwestorzy musieli tworzyć swoje warunki od zera, w dodatku w dosyć sprytny sposób. A my? Zainspirowała nas Martyna Wojciechowska i wielu innych, którzy przyjechali tu z pasją, by pomagać. Dla mnie to wybór – przeżyć życie z innymi czy tylko ze sobą?

P: Zatem jak identyfikujesz się z Royal Steward?

R: Buduję tę markę, ale nie uważam siebie za zbawcę. Royal Steward to ludzie, to społeczność. Gdybym teraz ujawnił się jako „ten wielki założyciel”, byłbym jak ktoś, kto próbuje być bohaterem, a ja nim nie jestem i nie chcę być. Znasz to powiedzenie: „Ciszej jedziesz, dalej dojdziesz”? To cała filozofia. Organizacje NGO w tej części Afryki zgodnie z przepisami, nie mogą być nawet w prywatnych rękach, a państwo musi mieć nad nimi kontrolę. Działamy zgodnie z prawem.

P: A nie zależy Ci na budowaniu własnego wizerunku?

R: Własnego wizerunku? Nie, dzięki. Już byłem sławny. I szczerze, nie mam zamiaru wracać do czasów, gdy ludzie komentowali nawet to, jak stoję w kolejce po kiełbasę. Sławę zamieniłem na coś, co daje mi więcej spokoju – prywatność. Prestiż, splendor, blichtr, mercedesa i białą koszulę na to co ma prawdziwą wartość. Marzę o tym, aby moje dzieci i ich dzieci, dorastały w lepszym świecie.

P: Czyli doświadczyłeś hejtu?

R: Pewnie! Kto go nie doświadczył? Każdy, kto chociaż raz wyróżnił się z tłumu, zrobił coś głupiego, śmiesznego, dostaje swoją dawkę hejtu. To czego ja doświadczyłem to już historia. Przeszłość, która jest jak film w kinie. Tylko wspomnienie. Dziś jestem bardziej zainteresowany budowaniem czegoś pozytywnego, a nie przejmowaniem się komentarzami, które i tak nie mają znaczenia. Zobacz, jaki świat jest tutaj piękny. Nieskażony konsumpcjonizmem.

P: Firmę też można hejtować, co nie?

R: Zgadza się. Hejtować można wszystko – firmy, fundacje, społeczności. Ale Royal Steward to nie firma w klasycznym sensie. To ludzie. Zbieramy ludzi, którzy mają podobne cele i marzenia. Naszą robotą jest spełnianie tych marzeń – politykę zostawiamy politykom, a wiarę – duchownym. W Afryce jest tyle do zrobienia, że szkoda czasu na negatywne emocje. Ja kontynuuję misję, którą rozpocząłem wiele lat temu jako warszawski pośrednik nieruchomości – od spełniania marzeń, ale nie będę wspierał “życia na kredyt”.

P: O czym marzą ludzie, których spotykasz?

R: Dorośli? O zapłaconych rachunkach, jedzeniu, lekach, naprawie domu. Dzieci? No cóż, najnowsze statystyki mówią, że 40% dzieci w Afryce cierpi głód. Ich marzenia są często prostsze niż nasze, ale tak samo ważne. Niestety również potrzebne są leki na choroby przywożone tutaj przez turystów: choroby wirusowe, choroby bakteryjne, choroby pasożytnicze, choroby skóry, choroby przenoszone drogą płciową. Tutaj po prostu na wiele chorób występujących na innych kontynentach nie ma lekarstw.

P: Kto jest winny takiej sytuacji?

R: To temat na długą dyskusję, ale w skrócie – kolonialiści kiedyś, a dzisiaj przede wszystkim nieodpowiedzialni turyści i inwestorzy. Np. taki kraj Niemcy, nasi sąsiedzi, którzy najpierw zaprosili imigrantów a potem przed ich nosem (i naszym) zamknęli granice. Byli tu kiedyś w Afryce, mordowali, rabowali i okradli rdzenną ludność. Teraz są nadal – mają swoje kurorty, hotele i dalej eksploatują nie tylko teren, ale również lokalną ludność żyjącą nadal w ucisku. Ale o tym można poczytać więcej na stronie naszej fundacji. Przeciwdziałamy wyzyskowi i tej całej “cywilizowanej patologii”. Powinni się wstydzić, ale są zbyt grubiańscy, aroganccy i bezczelni. Edukowanie rdzennej społeczności to jedyny oręż, jakim możemy utrzeć nosa tym podłym “wykorzystywaczom”. Owszem, zdarzają się wśród nich dobrzy inwestorzy, wspaniali turyści, coraz częściej, wspierają nasze działania, ale nadal to niestety rzadkość.

P: Ale czy są źli skoro tworzą miejsca pracy?

R: Jakie miejsca pracy? To współczesne niewolnictwo, tzw. neokolonializm. Kształcimy ludzi do pracy w hotelach, a każda akcja humanitarna to show na social mediach. Praca za grosze, rozdawanie podartych ubrań… cukierków z wieprzowiną. A potem się dziwimy, że ludzie marzą o życiu, jakie prowadzą turyści. Trzeba zrobić coś więcej, a nie tylko dorzucać do tego koła biedy.

P: A jak narodził się pomysł na Royal Steward?

R: Podróżując z żoną po świecie, poznaliśmy wielu ludzi, zarówno turystów, jak i pracowników hoteli. Zauważyliśmy, że można zrobić więcej, można pomóc w lepszy sposób – z szacunkiem, bez narzucania swojej wizji. Tak zrodził się pomysł na Royal Steward – markę, która wspiera lokalne społeczności, ale robi to inaczej.

P: Nie macie nawet biura z prawdziwego zdarzenia?

R: Jesteśmy w ruchu, jesteśmy tam gdzie jesteśmy potrzebni. Biuro? To zbędne koszty, tak jak w przypadku biur, czy agencji pośrednictwa w Europie. Piękne siedziby fundacji, wygodne krzesła, klimatyzacja. Jesteśmy w Afryce. Tutaj w biurze bez klimatyzacji jest za gorąco. Z klimatyzacją rosną niepotrzebne koszty. Chyba lepiej się rozmawia ze świeżym koksem w ręku i przy samej rajskiej plaży na leżaku niż pod dachem dusznego biura?

P: Prawda.

R: Za te pieniądze, które byśmy wydali na biuro, mogą nie być głodne kolejne wioski. Wiesz ile za 200 USD można kupić tutaj produktów? Za te pieniądze możemy kopać studnie lub je serwisować. Kupić leki. Kupić krowę. Karmienie klientów i widzów prestiżem to marnotrawienie pieniędzy, działaniem typowo pod publikę dla sławy. Bawienie się w politykę, a nie faktyczne pomaganie potrzebującym.

Masz ich za dużo (pieniędzy)? Podziel się z innymi, którzy na prawdę tego potrzebują. Chcesz, pomożemy Ci adoptować całą rodzinę. Ile wydajesz na używki miesięcznie? Przekaż część tej kwoty bezpośrednio na konto, którego dysponentem jest Matka wychowująca dzieci. Albo przekaż je naszej fundacji. Wejdź na nasz sklep, kliknij produkt, przekaż jeden dolar za wirtualnego cukierka.

My mamy gdzie spać, my mamy gdzie spotykać się na zebrania członków, którzy tworzą firmę, mamy gdzie przyjąć naszych gości. Na co dzień też pracujemy i zarabiamy. Musimy z czegoś żyć.

Ta fundacja to nie pomysł na biznes. Royal Steward to misja, ideologia, firewall i antywirus, który stworzyliśmy i wgraliśmy w ten system i co najważniejsze tworzą go dobrzy ludzie, o dobrych sercach. Najgorsze dla tych, którzy są winni biedzie i wyzyskowi – jesteśmy w tym co robimy cholernie skuteczni.

P: Dzięki za rozmowę!

R: Również dziękuję i zapraszam do wspierania naszej fundacji. Liczy się każde wsparcie!

Podoba Ci się nasz artykuł?

Kup paczkę wirtualnych cukierków, worek mąki albo krowę (pomożesz odbudować lokalne rolnictwo). Każda zakupiona przez Ciebie wirtualna cegiełka to realna pomoc. To nie tylko gest dobrej woli, ale realne wsparcie dla lokalnych społeczności.

W naszym sklepie masz szansę zrobić różnicę – każdy wirtualny produkt, który wybierzesz, pomaga nam dostarczać narzędzia, wiedzę i zasoby tym, którzy ich najbardziej potrzebują. A jeżeli chcesz do nas przyjechać, poznać nas!

Zapraszamy! Pomożemy Ci wszystko zorganizować, przyjechać na wakacje albo z nami pomieszkać. W kupie raźniej!

Daj wędkę, nie rybę. Daj narzędzia, ułatwiaj, pomagaj i bądź z nami w tej wspólnej misji budowania lepszego świata. Razem możemy więcej. Siła tkwi w jedności.